معماری سبز در ایران ۱۴۰۴
در سال ۱۴۰۴ (۲۰۲۵ میلادی)، معماری سبز در ایران از یک مفهوم آرمانی به ضرورتی واقعی تبدیل شده است. بحران کمآبی، گرمایش اقلیم، و رشد بیرویه شهرها باعث شده تا معماران به سوی طراحیهای پایدار، استفاده از مصالح بومی و باززندهسازی الگوهای اقلیمی گذشته بازگردند. از بادگیرهای مدرن در جنوب تا سقفهای سبز در شمال، معماران ایرانی تلاش میکنند تعادلی میان تکنولوژی روز و فرهنگ زیستمحیطی ایرانی برقرار کنند. ساختمانهای هوشمند با سیستمهای بازیافت آب، پنلهای خورشیدی، و مصالح بازیافتی در پروژههای جدید دیده میشوند، بهویژه در کیش، مشهد و شیراز که در حال تبدیل به پایگاههای اصلی معماری پایدار هستند. ادامه مطلب




